«اشک های آسمان بر مظلومیت حسین (ع)؛ روایتی از قبض روحی که زمین و عرش را لرزاند!»
در کتاب «سرور المومنین» روایت شده است که از امام صادق علیهالسلام پرسیدند:
«حضرت موسی (ع) در هنگام مردن و جان دادن چگونه بود؟»
امام فرمودند:
«وقتی فرشته ی مرگ (ملک الموت) برای قبض روح موسی (ع) آمد، موسی (ع) پرسید: از کدام عضو من روح مرا می گیری؟
- ملک الموت گفت: «مِنْ فَمِکَ» (از دهانت).
- موسی (ع) پاسخ داد: «بِهَذَا الْفَمِ خَاطَبْتُ مَلِکَ الْمَنَانِ» (با این دهان با خدای مهربان سخن گفتم).
- ملک الموت گفت: «مِنْ عَیْنَیْکَ» (از چشمانت).
- موسی (ع) گفت: «بِهِمَا رَأَیْتُ نُورَ التَّجَلِّی» (با آنها نور تجلی خدا را دیدم).
- ملک الموت گفت: «مِنْ یَدَیْکَ» (از دستانت).
- موسی (ع) پاسخ داد: «بِهِمَا حَمَلْتُ التَّوْرَاهَ وَ الْأَلْوَاحَ» (با آنها الواح تورات را حمل کردم).
- ملک الموت گفت: «مِنْ رِجْلَیْکَ» (از پاهایت).
- موسی (ع) گفت: «بِهِمَا قَصَدْتُ طُورَ سَیْنَاءَ» (با آنها به کوه طور رفتم).
هنگامی که امام صادق (ع) به این بخش از روایت رسید، صیحه ای کشید و بیهوش شدند. وقتی به هوش آمدند، از ایشان پرسیدند:
«یا ابن رسول الله! چرا گریه می کنید؟ قرن هاست از وفات موسی گذشته است!»
امام (ع) فرمودند:
«مَا بَکَیْتُ لِمُوسَى، وَلَکِنْ بَکَیْتُ لِجَدِّیَ الْحُسَیْنِ (ع)!
(بر موسی گریه نمی کنم، بلکه بر جدم حسین (ع) گریه می کنم!)
زمانی که او بر خاک افتاد و شمر (لعنت الله علیه) آمد تا او را ذبح کند، خداوند به عزرائیل دستور داد روح حسین (ع) را قبض کند.
عزرائیل عرض کرد:
«یَا رَبِّ! أَعُوذُ بِکَ مِنْ مُخَالَفَهِ أَمْرِکَ، وَلَکِنْ بِعِزَّتِکَ أَنْ تُعْفِیَنِی!
(پروردگارا! از مخالفت فرمانت به تو پناه می برم، ولی به عزتت سوگند، مرا معاف کن!)
خداوند پرسید: «لِمَ؟» (چرا؟)
عزرائیل گفت:
«لَا أَقْدِرُ عَلَى قَبْضِ رُوحِهِ! مِنْ أَیْنَ أَقْبِضُهَا؟
(نمی توانم روحش را بگیرم! از کجا آن را قبض کنم؟)
- خداوند فرمود: «مِنْ فَمِهِ» (از دهانش).
- عزرائیل گفت: «قَدْ جُرِحَ بِسَهْمِ أَبِی أَیُّوبَ الْغَنَوِیِّ» (به تیر ابویوب غنوی زخمی شده است).
- خداوند فرمود: «مِنْ رَأْسِهِ» (از سرش).
- عزرائیل گفت: «قَدْ جُرِحَ بِسَیْفِ شَرِیکِ بْنِ الذِّرْعَهِ» (با شمشیر شریک بن ذرعه مجروح است).
- خداوند فرمود: «مِنْ قَلْبِهِ» (از قلبش).
- عزرائیل گفت: «قَدْ جُرِحَ بِسَهْمِ حَرْمَلَهِ بْنِ کَاهِلٍ» (با تیر حرمله بن کاهل زخمی شده است).
در پایان، خداوند فرمود:
«یَا عَزْرَائِیلُ! إِنَّمَا أَرَدْتُ أُعَرِّفَ الْمَلَائِکَهُ مُصِیبَتَهُ، وَإِلَّا فَأَنَا أَقْبِضُ رُوحَهُ بِقُدْرَتِی»
(ای عزرائیل! هدفم این بود که ملائکه را از مصیبت حسین (ع) آگاه کنم، وگرنه خودم با قدرت خویش روحش را می گیرم).
هنگام قبض روح امام حسین (ع)، ندا دهنده ای از آستانه ی عرش فریاد زد:
«وَالسَّلَامُ عَلَى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَى» (سوره ی طه، آیه ی ۴۷).
منبع :
- قرآن
- «سرور المومنین» اثر سید هاشم البحرانی (متوفای ۱۱۰۷ هجری).
- «بحار الأنوار» (جلد ۴۵، صفحه ۱۴۶)
✍️ سیدرضا جباری